در دفترم هزار معما نوشته ام
یعنی که باز نام شما را نوشته ام
خورشید پشت کوه! ببین دفتر مرا                     
امشب هزار مرتبه فردا نوشته ام
هر چند مرده ام، به امید کمی نفس          
این نامه را برای مسیحا نوشته ام
اصلا قبول، دیر رسیدم سرکلاس
اما اجازه؟! مشق شبم را نوشته ام

                                                 عمریست روی تخته سیاه نگاه من 
                                                 تصمیم...نه!که غیبت کبری نوشته ای 
                                                  ...
                                                 پشت در کلاس فقط گفته ای و من
                                                 از درس انتظار تو املا نوشته ام 
                                                 جان مرا بگیر و بیا! من در این غزل 
                                                 خود را برای روز مبادا نوشته ام 
                                                 از توی چشمهام تمام مرا بخوان!
                                                 من نامه ای بلند ولی نانوشته ام
                                                 .....

زنگ کلاس ... بغض تو... موضوع انتظار
از جمعه های غم زده انشا نوشته ام
آقا ببخش! در ورق خیس زندگیم
خطم بدست و باز شما را نوشته ام
سرتاسر حروف الفبات عشق بود
آقا نگو! بدون الفبا نوشته ام

مشتی از خروار!!!

مشتی از خروار!!!

بگشای قرآن مجید را، سوره پنجاهم آن را بیاور،سوره ق(قاف)،آری همین جاست، همین سوره ایست که امام صادق(ع) در مورد آیه 41و42 این سوره فرمود این یکی از نشانه های حتمی ظهور است :

وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ ﴿۴۱﴾

فولادوند: و روزى كه منادى از جايى نزديك ندا درمى‏دهد به گوش باش

مکارم: گوش فرا ده و منتظر روزي باش كه منادي از مكان نزديك ندا مي‏دهد.

خرمشاهی: و گوش بدار روزى را كه منادى از جايى نزديك ندا در دهد

يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ ﴿۴۲﴾

فولادوند: روزى كه فرياد [رستاخيز] را به حق مى‏شنوند آن [روز] روز بيرون آمدن [از زمين] است

مکارم: روزي كه همگان صيحه رستاخيز را به حق مي‏شنوند، آن روز روز خروج است.

خرمشاهی: روزى كه صيحه را به حق بشنوند، آنگاه روز رستاخيز است‏

 این متن و آیه جواب صریح کسانی است که در ظهور امام زمان(عج) تردید دارند.نشانه های ظهور قریب به 2000 نشانه است که از بین این 2000 نشانه فقط 5 نشانه از علائم حتمی ظهور است که صیحه آسمانی از جمله علائم حتمی ظهور است که نام مبارک امام زمان(عج) را به کل جهان و در هر نقطه جهان به زبان مردم همان نقطه معرفی خواهد کرد

در آينه ها، زلال نورش جارى ست
در مسجد جمكران ، حضورش جارى ست
از خلوت عشاق دل افروخته نيز
انوار دلاراى ظهورش جارى است
با ياد تو غمنامه مولا خوانديم
از غربت مادر تو زهرا خوانديم
ما را كشد اين غم كه نماز خود را
در مسجد جمكران فرادى خوانديم
اى جان جهان ، عيان ترا بايد ديد
با ديده خونفشان ترا بايد ديد
در مسجد سهله ، از فرج بايد گفت
در مسجد جمكران ، ترا بايد ديد
با قافله رو به جمكران آورديم
رو جانب صاحب الزمان آورديم
ديديم كه در بساط ما آهى نيست
با دست تهى ، اشك روان آورديم
آنانكه كه جمكران صفا مى بينند
در خلوت دل ، نور خدا مى بينند
عشاق جگر سوخته در پرده اشك
بى پرده ترا، ترا، ترا مى بينند

جاده

روزها مي گذرند و ايام به در مي شوند ومن همچون مسافري بر سر جاده اي كه نمي دانم به كجا ميرسد در انتظارم.

انتظاري تلخ كه در ژرفاي باورم آنرا شيرين مي پندارم. انتظار يك حادثه ، حادثه اي كه مرا با خود ميبرد به آنجا كه بايد. جاده تا بي نهايت ديد ، ميرود و در افق به مويي ميماند كه ناگهان محو ميشود.

جاده اي كه آنچنان بكر و در عطش يك رهگذر ، صبر خريده كه در دو سوي درونش ، سبزه ها روئيده اند ، شايد سبزه ها نيز گمان نمي كرده اند كه روزي قرار بر آن شود كه زير پاي رهگذري تا شوند.

خود را نيز خسته تر و وامانده تر از آن مي يابم كه قصد قدم نهادن در آن جاده كنم چرا كه آنچنان گيج و گنگ در معناي زندگي به دور خود چرخيده ام كه ديگر به ياد ندارم جهت طريقتم به كدام سو بوده و جهت را گم كرده ام و بيم آن دارم كه جاده مرا به ناكجايي برساند كه از آنجا قصد عزيمت كرده بودم، نه به جايي كه بدان قصد عزيمت.

حال درمانده اي را دارم كه وسط زمين خدا در آنسوي ناپيدايش قرار گرفته و آنقدر خسته است كه حتي فكر يافتن جهت را هم نمي كند. آري جهت، جهتي كه گم شد و پيدا نمي شود.

جهتي كه نه با خورشيد و ماه و ستارگان و نه با ابزار بشري شناخته مي شود، جهتي كه تنها خدا نشانش مي دهد، و تنها اهل خودش را بدان واقف مي سازد. همانان كه صديق و شهيد و نبي و صالح مي خواندشان.

نا مش چه بود؟ يادم آمد به آن جهت مي گفت صراط مستقيم. جهتش را مستقيم گفته  اما اگر به هر سوي بايستي آنرا مستقيم مي يابي ، پس اين مستقيم با آن كه پروردگار ميگويد يكي نيست.

مستقيم او با مستقيم ما فرق مي كند. و شايد اگر من فرق اين و آن مي فهميدم آنگاه من نيز راه يافته ، بودم. فهميدم، مستقيم او مستيمي است كه به سوي او نشانه ميرود، اما باز مشكلي ديگر پديد آمد. او كدام سوست؟ او در كجا نشسته كه به سويش نشانه مستقيمي بروم و راه بيابم؟

آري اين است سِرِّ گمراهيم، من فقط نمي دانم او در كدام سوست. مي گويند او همه جا هست، من هم قبول دارم كه او همه جا هست، اما حتما يك جاي اصلي دارد كه دوست ميدارد همه اذهان را بدان معطوف سازد. من آن جا را مي خواهم آنسو را، آن همان جهت صراط مستقيم است، همان جاده سبز طريقت است كه بدان طريق كمال گويند.

من آن را مي خواهم...