بهشت صاحب الزمان (عج)

دلم از بی وفاییها شکسته

دلم از بی وفاییها شکسته

شده کرب و بلایم کوه و صحرا

چو یارانت بودم گرد وجودت

مرا یاران همه یک یک برفتند

هنوز حسرت به یاران تو دارم

به جای امّتم شرمنده ام من

فرار کودکان در دشت وصحرا

همه منزل به منزل در اسارت

چنان که شد به آل تو جسارت

بود هر صبح و شام در پیش دیده

ز قلبم میزند بیرون شراره

چه کاری سخت و تر ازانتظاره

گناه امّتم بسته دو دستم

چه قدر دیگر بگویم من به امّت

دعا باشد کلید قفل غیبت

چه کم آنکس که پرسیده زمن حال

هزارو یکصدو هفتادمین سال

چه میداند کسی دارم چه احوال

هزارو یکصدو هفتادمین سال

به دست و پای من زنجیراعمال

هزارو یکصدو هفتادمین سال

برای عمّه ام زینب میزنم پروبال

هزارو یکصدو هفتادمین سال

به دل مانده هزارامید وآمال

توی کرب و بلای این زمونه

توی کرب و بلای این زمونه

کسی وقت عمل باقی نمونه

توی کرب و بلای این زمونه

ندارم زینبی حرفم رسونه

شما با آن مصیبت ها که دیدی

به امید ظهورم پر کشیدی

خدا داند چه قدر در انتظاری

ز خون باری چشمم بی قراری

زبانی نه حقیقی یاورانی

گناهان را به اشک خود بشویند

ظهورم را بخواهند از خداوند

اگر شیعه وفا میکرد به بیعت

نبود تاخیر به روی عصرغیبت